هر توسعه‌ای نیازمند یک دالِّ مرکزی است. پیش از آن‌که پیرامون مکتب‌های گوناگون توسعه بیندیشیم، باید شناخت درستی از حوزه‌ای باشیم که در صددیم توسعه، و یا ترقی و پیشرفت در آن اتفاق بیفتد. سال‌هاست از توسعه‌ی ایران بدون داشتن دریافت درستی از ایده‌ی ایران سخن رانده‌می‌شود.
این قلم پس از سال‌ها تجربه و تامل دربرنامه‌های توسعه و آمد و رفت دولت‌های مختلف به این نتیجه رسید که مقدم بر هرچیز بسط ایده‌ی ایران و توجه به توسعه در چارچوب نگاه تمدنی است. باید بدانیم که کجا ایستاده‌ایم،چه امتدادی را آمده‌ایم و چه افقی روبروی‌مان است.
بدون توجه به این نظام معرفتی و نظم تمدنی، درگیر شدن در طرح‌های توسعه با رویکردهای مختلف، گام برداشتن در تاریکی است. از این رواست که در سال‌های گذشته در مناسبت‌های گوناگون،این موضوع را یادآور شده‌ام. اینک خشنودم که این رویکرد توسط اندیشمندان گرانقدر مورد تاکید قرار می‌گیرد.
از جمله روز پنج‌شنبه گذشه(11مهرماه1398) دیدم که آقای دکتر روح‌الله اسلامی عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مطلبی را با تاکید بر ایده‌ی ایران در روزنامه دنیای اقتصاد انتشار داده‌اند. دریغم آمد که آن را باز نشر نکنم.